Ontsteking

Is kaas echt slecht voor je?

In een reeks video's die ik heb gemaakt over verzadigd vet, had ik het over een belangrijke campagne van de wereldwijde zuivelindustrie om het negatieve beeld van melkvet in verband met hartziekten onder regelgevers en gezondheidswerkers te neutraliseren.

Die campagne gaat nog steeds door met de publicatie van een meta-analyse die neutrale, lees: niet-schadelijke associaties demonstreert tussen zuivelproducten en hart- en vaatziekten en overlijden.

Oké, in de eerste plaats, hoe weten we of de zuivelindustrie iets te maken had met deze studie?

Nou, het werd gepubliceerd in een tijdschrift dat auteurs dwingt om financiële belangenconflicten bekend te maken.

Eens kijken, wat ze hebben onthuld. Zuivel, zuivel, zuivel, zuivel, zuivel, zuivel, het vierde grootste zuivelbedrijf ter wereld, zuivel, zuivel, melk, bier, frisdrank, McDonald's, zuivel, zuivel, zuivel, zuivel, zuivel.

Oh en de studie zelf werd expliciet gefinancierd door zuivel, zuivel, zuivel.

Oké dan.

Het andere grote nieuwe ding was de suggestie dat een klein beetje kaas elke dag niet slechts neutraal is, maar eigenlijk goed voor je is.

En ze maken duidelijk dat ze geen belangenconflicten hebben; ze zijn gewoon medewerkers van het Yili Innovatie Centrum en het Yili O&O; Centrum, weet je, de grootste zuivelproducent van China, waardoor het een van 's werelds grootste zuivelondernemingen is.

Oké, maar hoe kan kaasconsumptie worden geassocieerd met betere gezondheid?

Nou, de meeste van deze studies kwamen uit Europa, waar kaasconsumptie geassocieerd wordt met een hogere sociaaleconomische status.

Kijk, in Europa eten ze geen Cheez Whiz en Velveeta.

Kaas is over het algemeen een duur product en wie eet er dus kaas?

Degenen met beter betaalde banen, hogere sociaaleconomische lagen, hogere opleidingsniveaus, wat allemaal samenhangt met betere gezondheidsresultaten, wat wellicht niets te maken heeft met hun kaasgebruik.

Hogere socio-economische groepen consumeren ook meer fruit en groenten en meer snoepjes.

Dus ik wed dat je een bevolkingsonderzoek kunt doen dat aantoont dat snoepconsumptie wordt geassocieerd met een betere gezondheid.

Ssst, vertel het niet aan Jamin.

Te laat!

Wist je dat snoepconsumenten lagere ontstekingsniveaus hebben en een 14% lager risico op verhoogde bloeddruk?

U aangeboden door de snoepindustrie en de USDA, onze regering, die de suikerindustrie met een miljard dollar per jaar ondersteunt.

Net zoiets als belastingdollars gebruiken om overtollige kaas op te kopen.

Paul Shapiro schreef een geweldig redactioneel commentaar.

Stel je de kop voor: "Overheid koopt voor $ 20 miljoen aan overschot Pepsi" onze zuurverdiende belastingdollars die miljoenen ongewenste blikken cola opkochten, allemaal als een gunst voor de frisdrankindustrie, die gewoon bleef produceren wat niemand wilde.

Zo schandalig als een dergelijke uitkering aan de frisdrankenindustrie zou zijn, dat is precies wat de USDA doet voor de zuivelindustrie.

Michele Simon heeft een geweldig rapport geschreven over hoe onze regering samenzweert met de industrie om zuiveljunkfood te promoten.

De federale overheid beheert "check-off-programma's" om melk en zuivel te promoten.

McDonald's heeft zes toegewijde zuivelcontroleprogramma-medewerkers op zijn hoofdkantoor om te proberen meer kaas te pushen.

Dat is hoe we dubbele steakquesadilla's kregen.

Dat is hoe we pizza kregen met drie lagen kaas, met daarop ...... kaas.

Deze fondsen worden gebruikt om voedingsmiddelen te promoten die bijdragen aan de ziekten die onze federale regering zogenaamd probeert te voorkomen.

Is het logisch om Amerikanen te vertellen om voedingsmiddelen met veel zout, suiker en verzadigd vet te vermijden, terwijl je bezig bent met het promoten van diezelfde voedingsmiddelen?

Kijk, de vlees- en zuivelindustrie kan doen wat ze willen met hun eigen geld, maar de openbare macht van belastingen moet worden gebruikt voor het algemeen nut, niet om de zuivel- en snoepindustrie te ondersteunen.

Natrium en Auto-Immuunziekte: Zout in de Wond Wrijven?

Miljoenen mensen lijden aan door inspanning veroorzaakte astma-aanvallen. Binnen 5 minuten nadat ze zijn begonnen met lichamelijke inspanning, kunnen mensen kortademig worden, gaan hoesten, krijgen piepende ademhaling, in die mate dat de longfunctie aanzienlijk daalt.

Maar bij mensen die veel zout eten, is de aanval nog erger; terwijl er bij mensen die zoutarm eten vrijwel geen significante daling in functie is. Om een verklaring daarvoor te vinden, lieten onderzoekers alle deelnemers sputum uit de longen ophoesten, en de mensen die veel zout aten bleken drie keer zoveel ontstekingscellen te hebben en een tot twee keer zo hoge concentratie aan ontstekingsmediatoren. Maar waarom? Wat heeft het eten van zout te maken met ontsteking?

Dat wisten we niet ...

maar nu wel!

Van het "westerse dieet" met veel verzadigd vet en zout wordt al langer vermoed dat het een mogelijke oorzaak is voor het steeds groter wordende aantal auto-immuunziekten in de ontwikkelde landen.

De snelle stijging van het aantal auto-immuunziekten wordt mogelijk veroorzaakt door een over-activering van immuuncellen die helper-17-cellen worden genoemd. Van multiple sclerose, psoriasis, diabetes type 1, het syndroom van Sjögren, astma en reumatoïde artritis is allemaal aangetoond dat deze Th17-cellen hier een rol bij spelen, en een van de aanleidingen voor de activering van die Th17-cellen zou een verhoogd zoutgehalte in ons bloed kunnen zijn.

Het natriumgehalte van bewerkt voedsel en 'fast food' kan meer dan honderd keer zo hoog zijn in vergelijking met net zulke zelfgemaakte maaltijden. Natriumchloride, zout, lijkt auto-immuunziekten aan te wakkeren doordat het deze ziekteverwekkende Th17-cellen in gang zet.

Het blijkt dat er een zoutgevoelig enzym is waardoor de vorming van deze Th17-cellen op gang wordt gebracht. Door het eten van veel zout kan schade aan organen ontstaan, wat ook een ander type ontstekings- bevorderende immuuncellen kan activeren. Door eten met veel zout kunnen de nieren overwerkt raken, waardoor ze niet genoeg zuurstof krijgen, wat leidt tot ontstekingen.

Hoe meer zout ze de mensen gaven, des te meer werden de ontstekings- bevorderende monocytencellen geactiveerd, die in verband worden gebracht met zuurstoftekort in de nieren door teveel zout, maar deze studie duurde slechts twee weken. Hoe zit het met de lange termijn?

Een van de problemen bij experimenten met natrium is dat het moeilijk is om ervoor te zorgen dat los rondlopende mensen een specifieke hoeveelheid zout binnenkrijgen. Je kunt zoiets doen als wat een metabole zaalstudie wordt genoemd, waar je mensen in feite opsluit op een ziekenzaal voor een paar dagen en dan bepaalt wat ze te eten krijgen, maar dat kan je niet doen voor langere tijd, tenzij...

je mensen kunt opsluiten in een ruimtecapsule. Mars520 was een simulatie van een ruimtevlucht gedurende 520 dagen om te bekijken hoe het mensen zou vergaan op weg naar Mars en terug. Wat ze vonden was dat bij degenen die veel zout aten een duidelijk hoger aantal monocyten te zien was, dat is een type immuuncel dat vaak verhoogd is als er sprake is van chronische ontstekingen en auto-immuunziekten.

Hiermee kan worden aangetoond wat een van de gevolgen is van een te hoge zoutconsumptie in ons dagelijks leven, aangezien die zogenaamde hoge zoutconsumptie eigenlijk wel eens gewoon de gemiddelde zoutconsumptie zou kunnen zijn.

Bovendien was er een toename van het aantal ontstekingsbevorderende mediatoren en een afname van het aantal ontstekingsremmende mediatoren, wat doet denken dat veel zout eten mogelijk kan leiden tot een overmatige immuunrespons, waarbij het immuunevenwicht wordt verstoord, waardoor uiteindelijk problemen ontstaan bij het wegwerken van ontsteking of zelfs een verhoogd risico op auto-immuunziekten.

Wat als je al een auto-immuunziekte hebt? Natriumconsumptie is gelinkt aan een verhoogde ziekte-activiteit bij multiple sclerose. Als je MS-patiënten een paar jaar volgt, hebben degenen die meer zout eten een 3 tot 4 keer zo hoge kans op opflakkering van de ziekte; 3 keer meer kans op het ontwikkelen van nieuwe MS-lesies in hun hersenen, en gemiddeld 8 hersenlesies meer, 14 in hun hersenen, vergeleken met 6 in de groep die weinig zout at.

Dus de volgende stap is om te proberen patiënten te behandelen door de zoutconsumptie te verlagen en te bekijken of het beter met ze gaat. Maar aangezien minder zout eten sowieso gezond is, zie ik niet in waarom iemand daarmee zou moeten wachten.

Hoe Astma te Behandelen met een Zoutarm Dieet

In de jaren '60 en '70 ontstond er een mysterie. Waarom waren kinderastma-cijfers in de eerste wereld tussen 2 en 5%, maar in de derde wereld slechts 0,007%? Dus in plaats van 1 op de 20 - of 1 op de 50 kinderen getroffen, zou het meer als 1 op de 10.000 kinderen zijn - uiterst zeldzaam dus.

En als ze verhuisden van een gebied met laag risico naar een gebied met oog risico, ging hun risico omhoog, dus het was niet genetisch bepaald. Wat was er aan de hand? Werden ze blootgesteld aan iets nieuws? Of lieten ze een soort van beschermende factor achter?

Wel, lang geleden in 1938, toonden wetenschappers aan dat ze astma-aanvallen konden stoppen door verlagen van 't natriumpeil bij kinderen. Maar dit werd gedaan door middel van een plaspil, terwijl latere dieetexperimenten aantoonden dat diëten hoog in zout astmatische symptomen leken te verergeren en verlagen van het zout leek astmatische symptomen te verminderen.

Maar dit bewijsmateriaal was blijkbaar vergeten... totdat het opnieuw werd opgepakt in de jaren '80 als mogelijke verklaring voor waarom westerse landen hogere astmacijfers kenden. Misschien was het het zout.

Ze maakten 'n grafiek van astma-kinderdood versus zoutaanschaf door 't gezin en het leek erop dat meer zout meer dood betekende. Maar dat 'n gezin meer zout koopt betekent niet noodzakelijkerwijs dat de kinderen meer zout eten. De manier waarop je erachter komt hoeveel zout iemand daadwerkelijk eet is je verzamelt hun urine over een periode van 24 uur en meet de hoeveelheid natrium. Want hoeveel zout we eten is vrij gelijk aan hoeveel zout we uitscheiden.

De manier waarop je test voor astma is 'n zogenaamde bronchiale uitdagingtest, waarin je zoekt naar een overdreven reactie op een inhalatie van een stofje. En er was inderdaad een sterke correlatie tussen hoe hun longen reageerden en hoeveel natrium ze innamen.

Maar kijk, er zijn allerlei additieven, zoals conserveringsmiddelen, die deze zogenaamde overgevoeligheidsreacties kunnen opwekken. En dus was een hoge inname van natrium misschien gewoon een indicator voor hoge inname van bewerkt voedsel. Misschien was het helemaal niet het zout. Of misschien waren het andere componenten van het dieet. Een reden kan bijvoorbeeld zijn dat natrium een isicofactor is voor een andere ontstekingsziekte, reumatoïde artritis, dat inname van natrium gewoon een indicator is van hogere vlees- en vis-inname of verminderde fruit- en groente-inname.

Wat we nodig hadden was een studie waarin astmapatiënten, de hoeveelheid zout in hun voeding veranderden en dan zien wat er gebeurt. En dat is wat er toen dus kwam. Neem 10 astmalijders, geef ze het dubbele van hun normale zoutinname en in 9 van de 10 gevallen verslechtert hun longgevoeligheid. Geen controle groep echter. Misschien zouden ze sowieso slechter geworden zijn?

Dat brengt ons naar de jaren '90: een gerandomiseerde dubbelblinde placebo-gecontroleerde studie. Zet iedereen op een zoutarm dieet, maar geef dan de helft van hen deze langdurige-afgifte-natriumpillen om hun zoutinname weer omhoog te brengen naar meer gebruikelijke hoeveelheden. De andere helft krijgt een placebo. Je probeert dat 5 weken, dan wissel je de pillen per groep voor nog eens 5 weken. Dat is hoe je mensen willekeurig op een cht zoutarm dieet kan zetten zonder dat ze het zelfs realiseren - geniaal!

Dus wat gebeurde er? Astmapatiënten op 't zout werden slechter. Hun longfunctie werd slechter, hun astmasymptomen erger en ze moesten meer puffjes nemen met hun inhalers. Dit is het vergelijken van astmapatiënten die ongeveer 3 theelepels zout per dag gebruiken met degenen die minder dan 1 consumeren; dus ze waren effectief in staat om hun inname van natrium te verlagen naar het equivalent van 2 theelepels zout.

Als je een meer pragmatische proef doet en de zoutinname slechts verlaagt met een halve theelepel per dag, werkt het niet. Maar zelfs als je in staat bent om je natriumpeil genoeg te verlagen voor een herapeutisch effect, is dit wel een aanvullende behandeling. Stop niet met uw astmamedicatie zonder goedkeuring van uw arts.

Hoe Kun je de Onstekingen bij Veroudering Tegengaan?

Een van de meest bekende gevolgen van veroudering is een afname van het immuunsysteem, dat wordt geïllustreerd door de kwetsbaarheid om te sterven aan griep en een slechte reactie op vaccinaties.

Maar ongeveer 20 jaar geleden werd er een onderzoek gepubliceerd waaruit blijkt dat de immuuncellen van 80-jarigen significant meer pro-inflammatoire signalen produceerde, wat het slechtste van twee werelden suggereert: een daling in het deel van het immuunsysteem dat specifieke infecties bestrijdt, maar daarentegen ook een verergering van niet-specifieke overreacties die kunnen leiden tot ontstekingen.

Dit is inmiddels geformaliseerd in een concept aangeduid als "Inflamm-ageing," een chronische lichte ontsteking die we nu kennen is een typisch voorbeeld van het ouder worden, die mogelijk verantwoordelijk is voor zowel de afname als het ontstaan van ziekten bij ouderen. Dus wat kunnen we eraan doen?

Inflamm-ageing (onsteking-veroudering) lijkt een belangrijk gevolg te zijn van ouder worden. Kan het worden voorkomen of worden genezen? De sleutel tot succesvol ouder worden en een lange levensduur kan de chronische ontsteking verminderen zonder afbreuk te doen aan een acute reactie wanneer men wordt blootgesteld aan ziekteverwekkers. Hoe gaan we dat doen? Voeding. Wat we eten is waarschijnlijk het meest krachtige en buigzame instrument dat we hebben om een chronische en systematische modulatie van het verouderingsproces te bereiken.

In de eerste systematische review van de associaties tussen voedingspatronen en biomarkers van ontstekingen die ooit werd gepubliceerd waren de voedingspatronen die geassocieerd werden met ontstekingen bijna allemaal gebaseerd op vlees of zogenaamde "westerse" voedingspatronen, terwijl de op groente en fruit gebaseerde, ofwel "gezonde" voedingspatronen vaak neigde naar een omgekeerd evenredig verband, ofwel meer op planten gebaseerd, minder ontstekingen.

De reden waarom vlees wordt geassocieerd met ontstekingen komt mogelijk door zowel de dierlijke eiwitten als de dierlijke vetten. De eerste interventionele studie evalueerde afzonderlijk de effecten van plantaardige en dierlijke eiwitten op de ontstekingsstatus gerelateerd aan obesitas en metabool syndroom als je probeert om gewicht te verliezen.

Wat ze vonden was dat een hogere inname aan dierlijk eiwit - met name vlees - geassocieerd wordt met hogere plasmaniveaus van inflammatoire markers in obese volwassenen. De reden dat obesitas geassocieerd wordt met een verhoogd risico op veel soorten kankers kan komen door de ontstekingen die worden geassocieerd met obesitas.

Obesitas-gedreven ontstekingen stimuleren mogelijk prostaglandine-gemedieerde oestrogeen biosynthese in borstweefsel. Dat betekent dat de ontsteking mogelijk het enzym activeert die het mogelijk maakt dat borsttumoren hun eigen oestrogeen aanmaken via deze ontstekingsbevorderende stof die prostaglandine wordt genoemd.

Als je het niveau van prostaglandines in de urine van vrouwen meet correleert het met het risico op borstkanker. En hoe krijg je hoge niveaus aan deze ontstekingsbevorderende verbinding? Roken, een dieet hoog aan verzadigde vetten, en obesitas. Waarom leidt het eten van verzadigde vetten tot prostaglandine productie?

Omdat prostaglandinen gemaakt worden uit arachidonzuur, en arachidonzuur is een belangrijk ingrediënt in dierlijke vetten. Dierlijke vetten bevatten arachidonzuur; arachidonzuur is hetgeen waarmee ons lichaam ontstekingsbevorderende verbindingen produceert zoals prostaglandines, en ze kunnen vervolgens borstkankergroei stimuleren, en spelen mogelijk ook een rol bij dikke darmkanker, longkanker, alsook hoofd- en halskanker, terwijl geheel plantaardig voedsel ontstekingsremmende effecten heeft, hoewel sommige planten beter zijn dan anderen.

De mensen die vijf stuks per dag aan vruchten en groenten moesten eten die rijk waren aan antioxidanten, zoals bessen en bladgroente, hadden een significant betere impact op het verminderen van systematische ontstekingen en het disfunctioneren van de lever, vergeleken met vijf stuks per dag aan de meest voorkomende fruitsoorten en groente die weinig antioxidanten bevatten, zoals bananen en sla.

Kan Lactose het Verband Tussen Melk en de Ziekte van Parkinson Verklaren?

De ziekte van Parkinson is de tweede meest voorkomende neuro-degeneratieve ziekte na Alzheimer. In de VS worden ongeveer 60.000 nieuwe gevallen gediagnosticeerd elk jaar, waardoor het totale aantal huidige gevallen tot ongeveer een miljoen oploopt, met tienduizenden die er aan sterven, elk jaar.

De voedingskundige component die het vaakst betrokken is, is melk, waarbij verontreiniging van de melk door neurotoxines werd beschouwd als de enige mogelijke verklaring. Hoge niveaus van residuen van het bestrijdingsmiddel organochlorine werden gevonden in melk, en in de meest getroffen gebieden in de hersenen van slachtoffers van de ziekte van Parkinson, tijdens autopsie.

Omdat er overal in de melk pesticiden zijn gevonden, moet de zuivelindustrie misschien verplicht worden om op de aanwezigheid van toxines in melk te testen. En er zijn nu inderdaad goedkope, gevoelige, draagbare testen beschikbaar. Geen vals positieven; geen vals negatieven, het verstrekken van snelle detectie van zeer giftige bestrijdingsmiddelen in melk. Nu hoeven we alleen maar de zuivelindustrie te overtuigen om dit daadwerkelijk te doen.

Anderen zijn echter niet zo overtuigd van het pesticide verband. Ondanks duidelijke associaties tussen inname van melk en de incidentie van de ziekte van Parkinson, is er geen rationele verklaring voor het feit dat melk een risicofactor is voor de ziekte van Parkinson.

Als het de pesticiden in de melk zouden zijn, die in de hersenen konden ophopen, dan konden we aannemen dat de pesticiden in het vet zouden ophopen, en het verband tussen magere melk en Parkinson is net zo sterk.

Dus suggereren ze een omgekeerd verband- de melk veroorzaakte geen Parkinson, Parkinson veroorzaakte de melk. Parkinson maakt sommige mensen depressief, redeneerden ze, en depressieve mensen zouden meer melk kunnen drinken. Dus moeten we zuivelopname voor Parkinson-patienten niet beperken vooral omdat ze zo gevoelig zijn voor heupfracturen, maar nu weten we dat melk niet schijnt te beschermen tegen heupfracturen, en zelfs het risico kan vergroten van zowel botbreuken als de dood - maar ironisch genoeg een aanwijzing kan bieden over wat er gaande is met Parkinson.

Maar eerst dit omgekeerde oorzakelijkheid argument. Heeft melk tot Parkinson geleid of heeft Parkinson tot melk geleid? Wat men nodig heeft zijn prospectieve cohortstudies waar je eerst de melkconsumptie meet en dan de mensen volgt in de toekomst, en zulke studies vonden een aanzienlijk verhoogd risico in verband met zuivel inname. Het risico neemt toe met 17% voor elk klein glas melk per dag en met 13% voor elk half plakje kaas per dag.

Nogmaals, de standaard verklaring is dat het van de pesticiden en andere neurotoxische stoffen in zuivelproducten komt, maar dat verklaart niet waarom er meer risico is verbonden aan sommige zuivelproducten dan aan anderen. Residuen van bestrijdingsmiddelen zijn gevonden in alle zuivelproducten dus waarom zou melk meer geassocieerd worden met Parkinson dan kaas?

Nou, er zijn andere neurotoxische verontreinigingen in melk naast de pesticiden zelf, zoals tetrahydroisochinolinen, gevonden in de hersenen van slachtoffers van de ziekte van Parkinson, maar in hogere niveaus in kaas dan in melk, alhoewel mensen meer melk kunnen drinken dan ze kaas eten.

De relatie tussen zuivel en Huntington lijkt vergelijkbaar. De ziekte van Huntington is een vreselijke degeneratieve ziekte van de hersenen die in families voorkomt, waarvan het vroege begin kan worden verdubbeld door zuivelconsumptie, maar ook hier kan dit meer melk-consumptie zijn dan consumptie van kaas. Dat brengt ons terug naar de aanwijzing in de meer-melk-meer-sterfte studie.

Iedere keer als je hoort dat de ziekte- risico's meer samenhangen met melk dan kaas- meer oxidatieve stress, onsteking- dan moeten we denken aan galactose, de melksuiker in plaats van melkvet, eiwit of pesticiden. Dat is waarom wij denken dat melk drinkers in het bijzonder hogere risico's op botbreuken en de dood leken te hebben, en het kan ook de neurodegeneratieve bevindingen verklaren, aangezien zeldzame individuen. met een onvermogen om galactose, dat wordt aangetroffen in melk, te ontgiften, niet alleen schade lijden aan hun botten, maar ook aan hun hersenen.

Wat is Beter: Chiazaad of Lijnzaad?

We eten al meer dan 5.000 jaar chiazaad. Historisch gezien een van de belangrijkste gewassen van het westelijk halfrond. Ze zijn uitzonderlijk rijk aan vezels en aan omega-3 vetzuren, maar net zoals lijnzaad, is het beter om ze te vermalen.

Zelfs het eten van twee eetlepels hele chiazaden elke dag gedurende 10 weken leidde tot geen verandering in omega-3 niveaus, maar dezelfde hoeveelheid gemalen chiazaad leidde tot 'n flinke stijging in bloedspiegels van de korte-keten en de lange-keten omega-3 vetzuren.

Maar er bleek geen invloed te zijn op ontsteking of ziekterisicofactoren. Geen verandering in lichaamsvet, bloedsuiker, cholesterol, bloeddruk, in C-reactief proteïne, of in andere ontstekingsindicatoren.

Een eerdere studie beweerde een aanzienlijke vermindering te zien in C-reactieve proteïnewaarden (een indicator van systemische ontsteking) vergeleken met de controlegroep, maar kijkend naar de data, is dat alleen omdat er een aanzienlijke verslechtering was in de placebogroep die in plaats daarvan een paar eetlepels tarwezemelen per dag kregen. Dus het is niet zo dat de chiagroep beduidend beter werd; de controlegroep werd gewoon aanzienlijk slechter.

Wanneer onderzoekers hun resultaten lijken te overdrijven, is dat een alarmbel om hun financieringsbron te controleren, maar ze maakten geen belangenconflicten bekend. Vijf jaar later echter, kwam de waarheid uit. De studie werd inderdaad gefinancierd door een chiabedrijf. Bovendien had de hoofdonderzoeker een patent om chiazaden te gebruiken om ziekten te behandelen. Waarom meldden ze dit niet? Omdat het beleid van het tijdschrift ten aanzien van belangenverstrengeling klaarblijkelijk niet specifiek openbaring van dergelijke informatie vereist.

Hoe dan ook, het patent is inmiddels verstreken, waarschijnlijk omdat latere studies geen grote voordelen vonden voor gewichtsverlies, bloedsuiker, cholesterol, bloeddruk, of ontsteking chiazaden per dag gedurende 3 maanden. De oorspronkelijke studie toonde een significante daling van de bloeddruk, wat herhaald werd door andere onderzoekers, hoewel het niet zo'n krachtig effect had als gemalen lijnzaad.

De belangrijkste reden dat ik liever lijnzaad heb dan chiazaad, echter, is hun gehalte lignaan, gemiddeld zo'n 15 keer meer dan andere zaden met inbegrip van sesam- en chiazaden, wat de anti-kanker-effecten van lijnzaad zowel voor preventie als voor overleving kan verklaren.

Chiazaden zijn zeker beter dan eieren en olie, dat wel. Door het mengen van 1 deel chia en 9 delen water en ze te laten wellen, maak je chiagel te gebruiken als ei of olievervanger in bakproducten.

Kurkuma of Curcumin: Planten versus Pillen

Fabrikanten van supplementen trappen vaak in dezelfde reductionistische val als de farmaceutische bedrijven. Van kruiden wordt aangenomen dat ze slechts één werkzaam hoofdbestanddeel hebben en als je deze kan isoleren en zuiveren tot een pil, wordt er gedacht, dat de effecten vergroot worden.

Curcumin wordt beschreven als het actieve ingrediënt in kurkuma, maar is het DE werkzame stof of één van de werkzame stoffen? Het is gewoon één van de vele verschillende componenten van de hele wortel. Er is ook cyclocurcumin en curcumenes, en turmerine, turmeron, tumeronol.

Slechts een beperkt aantal studies hebben het potentieel van kurkuma vergeleken met curcumin, maar sommigen suggereren dat kurkuma, de hele wortel, zelfs beter kan werken en niet alleen maar tegen darmkankercellen.

Deze groep van onderzoekers van het 'Anderson Kanker Centrum' in Texas testten curcumin op zeven verschillende typen menselijke kankercellen in vitro. En ook kurkuma.

Curcumin laat borstkankercellen bijvoorbeeld een poepie ruiken, maar kurkuma, de hele wortel, laat ze nog meer poepies ruiken. Curcumin tegen alvleesklierkanker; kurkuma tegen alvleesklierkanker, darmkanker, meervoudige beenmergtumoren, bloed- en beenmergkanker en dikke darmkanker.

Ze vonden dat kurkuma krachtiger was vergeleken met curcumin, wat erop wijst dat componenten anders dan curcumin ook kunnen bijdragen aan anti-kanker activiteiten.

De meeste klinische studies die ziekten bij mensen behandelen gebruikten curcumin-supplementen in plaats van de hele kurkuma, maar niemand heeft geprobeerd om andere componenten te gebruiken dan curcumin. Maar kijk, zelfs curcumin-vrije kurkuma vertoont ontstekingsremmende en antikanker activiteiten.

Hoewel wordt aangenomen dat curcumin de meeste activiteit van kurkuma veroorzaakt, heeft onderzoek in de afgelopen decennia aangetoond dat curcumin-vrije kurkuma - dus kurkuma zonder de zogenaamde actieve stof - net zo doeltreffend is of zelfs meer doeltreffend dan curcumin-bevattende kurkuma.

Er zijn bijvoorbeeld turmerones in kurkuma die verwijderd worden bij het maken van curcumin-supplementen, die zowel antikanker-eigenschappen vertonen als ontstekingsremmende activiteiten.

Dus veronderstelde ik dat deze beschouwing af zou sluiten met het stopzetten van het verschaffen van curcumin-supplementen aan mensen en mensen gewoon het hele kruid kurkuma laten eten, maar in plaats daarvan zeiden ze: Hé, laten we allerlei verschillende kurkuma-supplementen gaan maken!