Urine testen op zware metalen en chelatietherapie bij autisme
Milieu-risicofactoren, oftewel niet-genetische risicofactoren, spelen mogelijk een belangrijke rol bij autisme, gezien het feit dat zelfs eeneiige tweelingen die hetzelfde DNA hebben, niet altijd dezelfde ziekte hoeven te hebben, in meer dan de helft van de gevallen.
Er wordt gedacht aan allerlei soorten risicofactoren: lood, kwik, persistente organische verontreinigende stoffen zoals pcb's, of complicaties bij de geboorte kunnen leiden tot voorstadia van infecties en oxidatieve schade in de hersenen.
Maar waar is dat op gebaseerd?
Je ziet veel correlatie-studies, zoals deze hier, gissen naar de mogelijkheid dat een van de onbekende stoffen die leiden tot de toename van autism ergens in de voedselketen zit, met name de industriële vleesproductie, met name pluimvee, op basis van het feit dat de toegenomen consumptie van pluimvee, vooral de consumptie ervan door ouders, verband lijkt te houden met de toename van autisme.
Die studies suggereren dat het ligt aan de massale besmetting van vlees met antibiotica, groeihormonen en giftige verontreinigende stoffen, zoals dioxine in vlees.
Er is zeker sprake van toxicologische problemen in verband met de vleesproductie, niet alleen de verontreinigende stoffen maar ook de kankerverwekkende stoffen door gebakken vlees, de leukotoxines.
In deze recensie in het blad Meat Science stond zelfs een hele lijst.
Hoe dan ook, het belangrijkste chronische toxische gevolg van het eten van vlees en vleesproducten is kanker, niet autisme.
Er zijn enorm veel verstorende factoren die een verklaring zouden kunnen zijn voor deze correlatie.
Hetzelfde geldt voor het eten van vis en autisme.
Per staat bekeken, bleek er een verband te bestaan tussen kwik en de aanbevelingen over het eten van vis als een verrassend sterke voorspeller voor de autisme-cijfers, alsof het lag aan de met kwik verontreinigde vis, maar hoeveel mensen eten nou alleen de vis uit hun eigen staat?
Dat bewijst helemaal niet dat er een oorzakelijk verband is tussen kwik en autisme.
Hoe kwamen ze erbij om dat verband te leggen?
Welnu, zware metalen zoals kwik en lood leiden inderdaad tot hersenschade, en dat is een beetje vergelijkbaar wat betreft de symptomen die daarvan het gevolg zijn, maar je weet het niet zeker ... totdat je de proef op de som neemt.
“Urine-mobilisatie-test", "challenge-test" of “geprovoceerde urinetest” zijn allemaal begrippen die worden gebruikt om aan te duiden dat er een chelatiemiddel wordt toegediend, een middel dat zich bindt aan zware metalen, aan een persoon, waarna vervolgens de urine wordt verzameld om te zien in welke mate het lichaam belast is met zware metalen.
Maar autoriteiten in de kindergeneeskunde, de volksgezondheid en de toxicologie spreken zich uit tégen het gebruik van deze testen, vanwege het gebrek aan wetenschappelijke erkenning, en omdat er geen aantoonbare voordelen voor de patiënten zijn.
Doorgaans aangeprezen door alternatieve therapeuten met als doel om reclame te maken voor de verkoop aan een patiënt van dubieuze en vaak ongeschikte therapieën die zogenaamd bedoeld zijn om te "ontgiften".
Ook al worden ze afgeraden, toch worden deze tests nog steeds gebruikt en aanbevolen door sommige therapeuten.
Zo ziet de uitslag van zo'n test er uit.
Oh oh, het lijkt erop dat kwik in het rood staat.
Het is makkelijk voor patiënten en aanbieders die geen voorkennis hebben om te concluderen dat een uitslag die uitkomt in het gele of rode kader betekent dat er sprake is van vergiftiging met zware metalen, maar dat komt omdat ze de kleine lettertjes niet lezen.
Dat referentie-interval, dat normale groene bereik, is het bereik onder niet-geprovoceerde omstandigheden, bij normale urine dus, en niet de urine van iemand die zojuist een chelatiemiddel heeft gekregen om een reactie uit te lokken, om met opzet zware metalen toe te voegen aan het lichaam om ze zo in de urine te krijgen.
Dat is net zoiets als iemand een middel geven om de hartslag te verhogen, zoals een shot adrenaline, en dan z'n pols voelen en zeggen: “nou zeg, wat heb jij een hoge hartslag!”
Vergeleken met andere mensen die net een shot adrenaline hebben gekregen?
Nee, vergeleken met een normale hartslag in rust.
Ja, duh...
Kijk, er is niet vastgelegd wat het referentiebereik is voor monsters van geprovoceerde urinetesten; ze gebruiken dus het verkeerde bereik.
En zo hebben we dus geen idee wat de uitslag betekent, en gezien de mogelijke schadevan om het even welke test die een therapeut je probeert aan te smeren, deze tests zouden niet gebruikt moeten worden.
Meestal gaat het om een behandeling met chronische chelatietherapie.
Een half miljoen mensen met autisme krijgen in de VS chelatietherapie elk jaar, ondanks dat er geen klinisch onderzoek is dat bewijs levert voor enig voordeel.
Waarom niet gewoon proberen dan?
Omdat er mogelijk bijwerkingen zijn, zoals de dood.
Ze hebben het over deze zaak, waar de dokters oeps zeiden, want ze hadden het verkeerde medicijn toegediend.
Ze hadden calcium-dinatrium-edetaat moeten geven, niet gewoon dinatrium-edetaat.
Maar dit was misschien geen ongelukje.
Dit is precies wat vooraanstaande voorstanders van chelatie aanbevelen.
In die zin was het dus alleen verwonderlijk geweest als de therapeut er niet voor gekozen had.
Misschien is dit dus niet gewoon een gevalletje waarbij de "verkeerde medicatie" werd toegediend.
Misschien was het bedoeld als afleidingsmanoeuvre van de mogelijkheid dat kwakzalverij de moordenaar was.
Dit wil niet zeggen dat zware metalen niet giftig zijn.
Alleen, in plaats van te proberen om mensen chelatiemiddelen te geven nadat er al wat aan de hand is, moeten we in de eerste plaats proberen blootstelling te voorkomen.
In deze studie bijvoorbeeld, vergeleken ze het kwikgehalte in het bloed van artsen die geen vis aten met degenen die 1 of 2 porties vis per week aten, met degenen die 3 of meer porties aten.
De groep van 3 of meer porties per week begon hier, en na een enkele dosis chelatie waren de kwikwaarden tot hier gedaald, maar in plaats van minder vis te eten, is het misschien beter om helemaal geen vis te eten.