De rol van bedrijfsinvloed bij de obesitas-epidemie
De plaag van tabaksdoden was niet alleen te wijten aan de massaproductie en marketing van goedkope sigaretten.
Tabaksbedrijven deden actief hun best om hun producten nog gewilder te maken door de vellen tabak te besproeien met nicotine en additieven zoals ammoniak, om een grotere nicotinekick te geven.
De voedingsindustrie heeft smaakingenieurs in dienst om een soortgelijk doel te bereiken: de maximalisatie van de onweerstaanbaarheid van hun producten.
Smaak is de leidende factor bij de voedselkeuze.
Als drie punten van het kompas worden zout, suiker en vet gebruikt om "superstimulerende hypersmakelijkheid" te produceren om mensen te verleiden tot impulsieve aankopen en dwangmatige consumptie.
Voedsel is opzettelijk ontworpen om in te haken op onze evolutionaire triggers en alle biologische barrières te doorbreken die helpen de consumptie binnen redelijke grenzen te houden.
Big Food is big business.
Alleen al de berwerkte-voedingsindustrie levert meer dan 2 biljoen dollar per jaar op.
Dat geeft hen de economische macht om meer dan louter smaakprofielen te manipuleren, maar ook overheidsbeleid en wetenschappelijk onderzoek.
De voedingsmiddelen-, alcohol- en tabaksindustrie hebben allemaal zulk soort onsmakelijke tactieken gebruikt: het blokkeren van gezondheidsvoorschriften, het coöpteren van professionele organisaties, het creëren van frontgroepen, en het verdraaien van de wetenschap.
Het gemeenschappelijk handelingsrepertoire zou niet verrassend moeten zijn gezien de gemeenschappelijke zakelijke discussies.
Ooit bezat Philip Morris bijvoorbeeld zowel Kraft als Miller Brouwerij.
In één jaar heeft de voedingsindustrie meer dan 50 miljoen dollar uitgegeven om honderden lobbyisten in te huren om wetgeving te beïnvloeden; de meesten van hen waren 'draaideurders', voormalige federale werknemers in de draaideur tussen de industrie en hun toezichthouders die bedrijfsbelangen van binnenuit kunnen pushen, alleen om beloond te worden met fijne lobby-opdrachten na hun "openbare dienst".
In het volgende jaar verwierf de industrie een nieuw wapen— een stok om die wortels aan te hangen.
Op 21 januari 2010 stelde het Amerikaanse hooggerechtshof een wet vast waardoor bedrijven onbeperkte bedragen konden uitgeven aan advertenties om iedereen die het aandurfde hen te weerstaan in diskrediet te brengen.
Geen wonder dat de gekozen functionarissen nauwelijks nog meedoen aan de strijd; wat we overhouden is een regering van Big Food, door Big Food, voor Big Food.
Wereldwijd bestaat een vergelijkbare dynamiek.
Zwakke oproepen van de volksgezondheids-gemeenschap voor vrijwillige normen worden niet alleen geconfronteerd met gemene gevechten tegen zinvolle verandering maar ook met massale transnationale handel en buitenlandse investeringsdeals dat winsten der voedselindustrie grondig beschermt in de wetten van het land.
De corrumperende commerciële invloed strekt zich uit tot medische verenigingen.
Het doet denken aan sigarettenadvertenties van weleer met rookvoorschrijvende dokters, de Amerikaanse Academie van Huisartsen accepteerde miljoenen van de Coca Cola Company gedeeltelijk expliciet om "inhoud voor consumenteneducatie over dranken en zoetstoffen te ontwikkelen".
Aan de frontlinie worden nep-basisorganisaties gebruikt om de zakelijke boodschap te maskeren.
In de voetsporen van Rot Op Overheidsbemoeienis Kankerzooi (Oftewel ROOK) - een frontgroep opgericht door RJ Reynolds om tabaksregulering te bestrijden - kan de Amerikanen Tegen Voedselbelastingen net zo goed Voedingsmiddelenindustrie tegen Voedselbelastingen worden genoemd.
De kracht van frontgroepsvorming is voldoende om bedrijfsrivalen te binden; de Suikerassociatie en de Maisverwerkers-associatie die de handen ineenslaan met de Nationale Snoepassociatie om samen te werken met Amerikanen voor Keus in Eten en Drinken.
Een andere beproefde tabakstactiek - onderzoeksfrontgroepen kan worden gebruikt om het wetenschappelijke proces te ondermijnen door vorm te geven aan-of door het onderdrukken van wetenschap die afwijkt van de bedrijfsagenda.
Neem het transvetverhaal.
Voedselproducenten ontkenden niet alleen lang dat transvetten geassocieerd worden met ziekte, maar werkten actief aan beperking van onderzoek en aan het diskrediteren van onderzoeksresultaten.
Tegen welke prijs?
Het wereldwijde dodental van voedingsmiddelen met veel transvet, verzadigd vet, zout en suiker staat op 14 miljoen.
Elk jaar.
Het onvermogen van landen over de hele wereld om het tij te keren van obesitas "is geen mislukking van (persoonlijke) wilskracht", zei de directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie.
"Het is een mislukking van de politieke wil om het op te nemen tegen de krachtige voedingsmiddelen- en frisdrankindustrie. ”
Ze eindigde haar lezing voor de Nationale Academie voor Geneeskunde getiteld "Obesitas en diabetes: de slow motion ramp" met de volgende woorden:
"De belangen van het publiek moeten voorrang krijgen boven die van bedrijven."