Hoe word je een superdonor voor fecestransplantatie?
Elke dag worden we allemaal letterlijk geconfronteerd met de activiteiten van onze ingewanden, en het is geen verrassing dat althans sommigen van ons een fascinatie voor de toestand van onze ingewanden hebben ontwikkeld en de invloed daarvan op ziekte en gezondheid.
In de afgelopen jaren is het microbioom, ofwel onze darmflora, gekenmerkt als een soort fascinerend "nieuw orgaan", met allerlei functies.
Welnu, als de bacteriën in onze darmen een apart orgaan vormen in ons lichaam, hoe zit het dan met orgaantransplantatie?
Wat zou er gebeuren als je darmbacteriën overbrengt van slanke mensen naar zwaarlijvige mensen?
Wetenschappers dachten dat bacteriën die obesitas veroorzaakten, in evenwicht konden worden gebracht door een infusie met darmbacteriën van een slank persoon.
Nu, ze wilden hiervoor een placebo-gecontroleerde studie, wat bij medicijnen makkelijk is: je geeft gewoon een suikerpil.
Maar als je een buis in iemands mond steekt om feces te transplanteren, dan vraag ik me af: wat neem je als poepplacebo?
Een poepcebo, zogezegd!
Zowel de donoren als de ontvangers brachten verse ontlasting mee, en de proefpersonen werden gerandomiseerd, ze kregen ofwel de ontlasting van de donor ofwel een transplantatie met hun eigen ontlasting – dat was de placebo, je krijgt gewoon terug wat je zelf hebt meegebracht.
OK, en toen?
De gevoeligheid voor insuline bij de magere donoren lag rond de 50; dat is een goede zaak.
Hoge gevoeligheid voor insuline betekent lage insulineresistentie, de oorzaak van zowel diabetes type 2 als prediabetes.
De zwaarlijvige proefpersonen begonnen rond de 20, en na infusie met hun eigen ontlasting, bleven ze rond de 20.
Maar de zwaarlijvige donoren die van de slanken kregen begonnen even laag, maar schoten omhoog tot in de buurt van waar de magere mensen waren.
Interessant: niet alle donorontlasting van slanke mensen had hetzelfde effect op de insulinegevoeligheid, bij sommige donoren waren er zeer significante effecten, de zogenoemde super-fecesdonoren, terwijl er bij anderen weinig of geen effect te zien was.
Het blijkt dat dit superdonor-effect waarschijnlijk wordt veroorzaakt door de hoeveelheid aan vetzuren met een korte keten van de darmbacteriën in hun ontlasting, de voedingsbacteriën die gedijen op de vezels die we eten.
De korteketenvetzuren die worden geproduceerd door vezel-etende bacteriën kunnen bijdragen aan de afgifte van darmhormonen, wat mogelijk leidt tot deze gunstige, verbeterde insulinegevoeligheid.
Het succesvolle gebruik van fecestransplantatie heeft de laatste tijd nogal wat aandacht gekregen,
niet alleen omdat het een succes is, maar ook omdat hiermee een oorzakelijk verband kan worden aangetoond tussen de bacteriën in onze darmen en de invloed op onze stofwisseling.
Echter, na een paar maanden was de bacteriële samenstelling weer terug bij af; dus de effecten op de zwaarlijvige proefpersonen waren tijdelijk.
We kunnen echter soortgelijke voordelen behalen, simpelweg door het voeden van de weinige goede darmbacteriën die we al hebben.
Stel, je hebt een schuur vol konijnen.
Voer ze varkenszwoerd, en ze sterven allemaal.
Ja, dan kan je je schuur natuurlijk weer vullen met nieuwe konijntjes, maar als je ze varkenszwoerd blijft voeren, gaan ze uiteindelijk ook dood.
Terwijl, zelfs als je begint met maar een paar konijntjes, als je ze voert met wat ze horen te eten, gaan ze groeien en zich voortplanten en voor je het weet zit het vol met vezel-etende konijntjes.
Fecestransplantaties en probiotica zijn slechts tijdelijke oplossingen als we onze darmen blijven voorzien van de verkeerde brandstof.
Maar door het eten van prebiotica, zoals vezels, wat betekent meer onbewerkt plantaardig voedsel eten, kunnen we de selectie en de groei bevorderen van onze eigen goede bacteriën.
Zulke effecten kunnen echter weer afnemen zodra je stopt met het eten van veel vezels.
Daarom moet het tot onze voedingsgewoonten behoren om grote hoeveelheden te blijven eten van vezelrijke voedingsmiddelen om onze gezondheid te verbeteren.
En als we dat niet doen, laten we ons microbiële zelf verhongeren.