Natrium en Auto-Immuunziekte: Zout in de Wond Wrijven?

Miljoenen mensen lijden aan door inspanning veroorzaakte astma-aanvallen. Binnen 5 minuten nadat ze zijn begonnen met lichamelijke inspanning, kunnen mensen kortademig worden, gaan hoesten, krijgen piepende ademhaling, in die mate dat de longfunctie aanzienlijk daalt.

Maar bij mensen die veel zout eten, is de aanval nog erger; terwijl er bij mensen die zoutarm eten vrijwel geen significante daling in functie is. Om een verklaring daarvoor te vinden, lieten onderzoekers alle deelnemers sputum uit de longen ophoesten, en de mensen die veel zout aten bleken drie keer zoveel ontstekingscellen te hebben en een tot twee keer zo hoge concentratie aan ontstekingsmediatoren. Maar waarom? Wat heeft het eten van zout te maken met ontsteking?

Dat wisten we niet ...

maar nu wel!

Van het "westerse dieet" met veel verzadigd vet en zout wordt al langer vermoed dat het een mogelijke oorzaak is voor het steeds groter wordende aantal auto-immuunziekten in de ontwikkelde landen.

De snelle stijging van het aantal auto-immuunziekten wordt mogelijk veroorzaakt door een over-activering van immuuncellen die helper-17-cellen worden genoemd. Van multiple sclerose, psoriasis, diabetes type 1, het syndroom van Sjögren, astma en reumatoïde artritis is allemaal aangetoond dat deze Th17-cellen hier een rol bij spelen, en een van de aanleidingen voor de activering van die Th17-cellen zou een verhoogd zoutgehalte in ons bloed kunnen zijn.

Het natriumgehalte van bewerkt voedsel en 'fast food' kan meer dan honderd keer zo hoog zijn in vergelijking met net zulke zelfgemaakte maaltijden. Natriumchloride, zout, lijkt auto-immuunziekten aan te wakkeren doordat het deze ziekteverwekkende Th17-cellen in gang zet.

Het blijkt dat er een zoutgevoelig enzym is waardoor de vorming van deze Th17-cellen op gang wordt gebracht. Door het eten van veel zout kan schade aan organen ontstaan, wat ook een ander type ontstekings- bevorderende immuuncellen kan activeren. Door eten met veel zout kunnen de nieren overwerkt raken, waardoor ze niet genoeg zuurstof krijgen, wat leidt tot ontstekingen.

Hoe meer zout ze de mensen gaven, des te meer werden de ontstekings- bevorderende monocytencellen geactiveerd, die in verband worden gebracht met zuurstoftekort in de nieren door teveel zout, maar deze studie duurde slechts twee weken. Hoe zit het met de lange termijn?

Een van de problemen bij experimenten met natrium is dat het moeilijk is om ervoor te zorgen dat los rondlopende mensen een specifieke hoeveelheid zout binnenkrijgen. Je kunt zoiets doen als wat een metabole zaalstudie wordt genoemd, waar je mensen in feite opsluit op een ziekenzaal voor een paar dagen en dan bepaalt wat ze te eten krijgen, maar dat kan je niet doen voor langere tijd, tenzij...

je mensen kunt opsluiten in een ruimtecapsule. Mars520 was een simulatie van een ruimtevlucht gedurende 520 dagen om te bekijken hoe het mensen zou vergaan op weg naar Mars en terug. Wat ze vonden was dat bij degenen die veel zout aten een duidelijk hoger aantal monocyten te zien was, dat is een type immuuncel dat vaak verhoogd is als er sprake is van chronische ontstekingen en auto-immuunziekten.

Hiermee kan worden aangetoond wat een van de gevolgen is van een te hoge zoutconsumptie in ons dagelijks leven, aangezien die zogenaamde hoge zoutconsumptie eigenlijk wel eens gewoon de gemiddelde zoutconsumptie zou kunnen zijn.

Bovendien was er een toename van het aantal ontstekingsbevorderende mediatoren en een afname van het aantal ontstekingsremmende mediatoren, wat doet denken dat veel zout eten mogelijk kan leiden tot een overmatige immuunrespons, waarbij het immuunevenwicht wordt verstoord, waardoor uiteindelijk problemen ontstaan bij het wegwerken van ontsteking of zelfs een verhoogd risico op auto-immuunziekten.

Wat als je al een auto-immuunziekte hebt? Natriumconsumptie is gelinkt aan een verhoogde ziekte-activiteit bij multiple sclerose. Als je MS-patiënten een paar jaar volgt, hebben degenen die meer zout eten een 3 tot 4 keer zo hoge kans op opflakkering van de ziekte; 3 keer meer kans op het ontwikkelen van nieuwe MS-lesies in hun hersenen, en gemiddeld 8 hersenlesies meer, 14 in hun hersenen, vergeleken met 6 in de groep die weinig zout at.

Dus de volgende stap is om te proberen patiënten te behandelen door de zoutconsumptie te verlagen en te bekijken of het beter met ze gaat. Maar aangezien minder zout eten sowieso gezond is, zie ik niet in waarom iemand daarmee zou moeten wachten.

Dieet en Reumatoïde Artritis

Reumatoïde artritis misvormt het lichaam. Het wordt vaak behandeld met de meest giftige medicijnen, zoals steroïden, chemotherapie-medicijnen en thalidomide. We weten al tien jaar dat het eten van vlees een cruciale rol kan spelen, gebaseerd op dit soort data, waaruit blijkt dat hoe meer vlees in een land wordt gegeten, hoe meer de ziekte in dat land voorkomt.

Vegetarisch eten kan de kans dat je reumatoïde artritis krijgt verminderen. Maar als je het al hebt, maakt het dan nog uit wat je eet?

'Vegetarische diëten zijn succesvol bij het behandelen van reumatoïde artritis.' Feit of fictie? Feit. Bijna ieder onderzoek dat over dit onderwerp wordt gepubliceerd, heeft laten zien dat vegetarische diëten inderdaad gebruikt kunnen worden om de ziekte succesvol te behandelen.

Sommigen hebben vegetarische diëten met en zonder vasten getest. Sommigen testten veganistische diëten, sommige rauw-veganistische diëten, sommigen gebruikten zelfs glutenvrij rauw-veganistische diëten. Wat ze allemaal gemeen hadden, was dat ze allemaal vegetarisch waren en dat ze allemaal werkten.

De enige vraag die overblijft is: waarom? Is reumatoïde artritis een door vlees veroorzaakte aanval van ons eigen immuunsysteem op onze gewrichten? Of zijn de eiwitten in het vlees zelf betrokken bij het aanvallen van de gewrichten?

Dit is van eerder dit jaar: een case-studie van een vrouw die vlees, zuivel en eieren at, met zulke heftige gewrichtsontstekingen dat ze chemokuren en steroïden kreeg. totdat ze stopte met het eten van dierlijke producten en haar symptomen verdwenen toen ze slechts plantaardige eiwitten at.

Ze kon haar ziekte aan- en uitschakelen alsof het een lichtknop was. Er staat zelfs dat ze een dag voor haar afspraak bij de dokter, vlees at, om de dokter te bewijzen dat ze echt heel erg last van artritis had.

Als vatbare mensen al die lichaamsvreemde dierlijke eiwitten in hun lichaam stoppen kan één van deze twee dingen gebeuren: Als we knagen aan het kraakbeen aan het eind van een kippenpoot, reageert ons immuunsysteem op deze lichaamsvreemde kraakbeen-eiwitten door kraakbeen-antilichamen te maken. Die kunnen in de war raken en ons eigen kraakbeen gaan aanvallen. Dat bedoelen ze met 'door vlees veroorzaakte gewrichtsaanvallen.'

De andere mogelijkheid is dat zelfs als er geen kruisreactieve verwarring is, de immuuncomplexen die worden gevormd door de dierlijke eiwitten in onze antilichamen zich in onze gewrichten kunnen verplaatsen en op die manier ontstekingen uitlokken.

Het is wel interessant om te zien hoe ze deze experimenten doen, Als onderzoekers willen weten of iemand allergisch reageert op dierlijke eiwitten, kunnen ze iemand niet zomaar eieren met spek geven en vragen hoe ze zich voelen, want je moet een placebo als controle hebben, om het eten mee te vergelijken. En mensen zullen het doorhebben of ze eieren met spek eten of een suikerpil.

Dus hoe krijg je voedsel bij iemand naar binnen, op zo'n manier dat je de smaakpapillen omzeilt? Je stopt het in hun kont. 'Reactiviteit na het rectaal inbrengen van voedsel bij patiënten met reumatoïde artritis.' Nogmaals; probeer dit niet thuis.

Hoe Astma te Behandelen met een Zoutarm Dieet

In de jaren '60 en '70 ontstond er een mysterie. Waarom waren kinderastma-cijfers in de eerste wereld tussen 2 en 5%, maar in de derde wereld slechts 0,007%? Dus in plaats van 1 op de 20 - of 1 op de 50 kinderen getroffen, zou het meer als 1 op de 10.000 kinderen zijn - uiterst zeldzaam dus.

En als ze verhuisden van een gebied met laag risico naar een gebied met oog risico, ging hun risico omhoog, dus het was niet genetisch bepaald. Wat was er aan de hand? Werden ze blootgesteld aan iets nieuws? Of lieten ze een soort van beschermende factor achter?

Wel, lang geleden in 1938, toonden wetenschappers aan dat ze astma-aanvallen konden stoppen door verlagen van 't natriumpeil bij kinderen. Maar dit werd gedaan door middel van een plaspil, terwijl latere dieetexperimenten aantoonden dat diëten hoog in zout astmatische symptomen leken te verergeren en verlagen van het zout leek astmatische symptomen te verminderen.

Maar dit bewijsmateriaal was blijkbaar vergeten... totdat het opnieuw werd opgepakt in de jaren '80 als mogelijke verklaring voor waarom westerse landen hogere astmacijfers kenden. Misschien was het het zout.

Ze maakten 'n grafiek van astma-kinderdood versus zoutaanschaf door 't gezin en het leek erop dat meer zout meer dood betekende. Maar dat 'n gezin meer zout koopt betekent niet noodzakelijkerwijs dat de kinderen meer zout eten. De manier waarop je erachter komt hoeveel zout iemand daadwerkelijk eet is je verzamelt hun urine over een periode van 24 uur en meet de hoeveelheid natrium. Want hoeveel zout we eten is vrij gelijk aan hoeveel zout we uitscheiden.

De manier waarop je test voor astma is 'n zogenaamde bronchiale uitdagingtest, waarin je zoekt naar een overdreven reactie op een inhalatie van een stofje. En er was inderdaad een sterke correlatie tussen hoe hun longen reageerden en hoeveel natrium ze innamen.

Maar kijk, er zijn allerlei additieven, zoals conserveringsmiddelen, die deze zogenaamde overgevoeligheidsreacties kunnen opwekken. En dus was een hoge inname van natrium misschien gewoon een indicator voor hoge inname van bewerkt voedsel. Misschien was het helemaal niet het zout. Of misschien waren het andere componenten van het dieet. Een reden kan bijvoorbeeld zijn dat natrium een isicofactor is voor een andere ontstekingsziekte, reumatoïde artritis, dat inname van natrium gewoon een indicator is van hogere vlees- en vis-inname of verminderde fruit- en groente-inname.

Wat we nodig hadden was een studie waarin astmapatiënten, de hoeveelheid zout in hun voeding veranderden en dan zien wat er gebeurt. En dat is wat er toen dus kwam. Neem 10 astmalijders, geef ze het dubbele van hun normale zoutinname en in 9 van de 10 gevallen verslechtert hun longgevoeligheid. Geen controle groep echter. Misschien zouden ze sowieso slechter geworden zijn?

Dat brengt ons naar de jaren '90: een gerandomiseerde dubbelblinde placebo-gecontroleerde studie. Zet iedereen op een zoutarm dieet, maar geef dan de helft van hen deze langdurige-afgifte-natriumpillen om hun zoutinname weer omhoog te brengen naar meer gebruikelijke hoeveelheden. De andere helft krijgt een placebo. Je probeert dat 5 weken, dan wissel je de pillen per groep voor nog eens 5 weken. Dat is hoe je mensen willekeurig op een cht zoutarm dieet kan zetten zonder dat ze het zelfs realiseren - geniaal!

Dus wat gebeurde er? Astmapatiënten op 't zout werden slechter. Hun longfunctie werd slechter, hun astmasymptomen erger en ze moesten meer puffjes nemen met hun inhalers. Dit is het vergelijken van astmapatiënten die ongeveer 3 theelepels zout per dag gebruiken met degenen die minder dan 1 consumeren; dus ze waren effectief in staat om hun inname van natrium te verlagen naar het equivalent van 2 theelepels zout.

Als je een meer pragmatische proef doet en de zoutinname slechts verlaagt met een halve theelepel per dag, werkt het niet. Maar zelfs als je in staat bent om je natriumpeil genoeg te verlagen voor een herapeutisch effect, is dit wel een aanvullende behandeling. Stop niet met uw astmamedicatie zonder goedkeuring van uw arts.